Wij zijn de enigen in de coupé. De reis zal drie uur duren dus we hebben genoeg tijd om ons voor te bereiden. Het is prettig samenwerken met je. Je bent een nieuwe ster aan het firmament. Jong, ambitieus en capabel. Ik had je gevraagd de komende meeting voor te bereiden en je praat me nu bij over jouw bevindingen. Ik luister aandachtig naar wat je te vertellen hebt. Hoewel ik jouw inbreng zeer boeiend vind en ik zeker weet dat je het goed gedaan hebt, verlies ik na verloop van tijd toch mijn concentratie. Langzaam verliezen de woorden hun betekenis en worden het klanken. Terwijl ik naar je lippen begin te staren luister ik naar de cadans van je zinnen. Zwoele klanken met een zelfverzekerd ritme. Een geile stem met een charmant slisje. O mijn god, dat slisje. Even stokt mijn adem en voel ik een warme gloed door mij heen schieten. Het begint bij mijn tenen en dan een weg omhoog. Ik haal adem alsof ik lang onder water ben geweest.
“Dit moet je even lezen.” zeg je terwijl je iets uit je koffer pakt. Ik schrik op uit mijn dagdroom en kijk je enigszins verloren aan, ik weet het even niet. Je wappert een A4’tje voor mijn neus en terwijl ik het document aanpak neem ik waar dat je bloesje raar zit. Ik begin te lezen en vanachter het papieren muurtje laat ik mijn blik nogmaals op je bloesje vallen. Inderdaad, de bovenste knoopjes zijn los. Ik heb nu zicht op fragmenten van wat zich in je bloesje bevindt. Ik zie de contouren van je borst. Ik zie een stukje kant en een stukje band omhoog, zwart. Ik voel mij onbespied. Moet ik er nu wat van zeggen of niet? Dat is wel zo netjes maar dat bewijst ook dat ik ernaar gekeken heb en ik wil nu geen ongemakkelijke sfeer creëren. Ik wil dit niet stoppen. Die warme gloed van zo even is nu wel veranderd in een warm bad die ook mijn slapen heeft bereikt. Kan ik met ‘niets zeggen’ wegkomen?
Paf! Je slaat je koffertje dicht en trekt je bloesje strak waardoor de panden zich sluiten. Was ik alweer in gedachten verzonken? Snel, verzin een list, giert het door mijn hoofd. “Hier, vergeet deze niet.” Ik reik jou het document aan maar houdt het dichtbij zodat jij voorover moet buigen om het aan te nemen. Door deze beweging begint je borst door je bloesje heen te rollen. Door het gewicht van je borst valt je bloesje open. Ik zie je harde tepel plooien trekken in het soepele satijnen witte bloesje zoals een strekdam de branding weerstaat. En als er dan geen stof meer over is komt je tepel, als van achter het gordijn, tevoorschijn. Wauw, ik zie je tepel. Geen bh? Zag ik het eerder dan verkeerd? Ik word mij ervan bewust dat ik al geruime tijd naar jouw bovenlichaam aan het staren ben. Ik draai mijn hoofd zo rustig en onaangedaan als mogelijk weg van je bloesje en ik tuur maar even een tijdje naar buiten om het moment voorbij te laten gaan en daarmee de relevantie te laten verlopen om er nog op terug te hoeven komen. Geen bh aan?
We zijn bijna op onze bestemming. Ik sta op en trek mijn jas aan. Op mijn telefoon probeer ik het adres op te zoeken waar onze afspraak is. Jij zit met jouw koffer op je schoot je spullen te verzamelen. Ik zie nog net een stukje zwart kant van je bh uit je koffer steken. Ik registreer het wel maar voordat bij mij het kwartje valt, komt de conducteur onze coupé binnen. “Eindpunt van deze lijn! Dame, heer.” Je doet snel je koffer dicht. Ik steek mijn hand uit om je te assisteren bij het opstaan. Om mijn uitgestoken hand te bereiken schuif je over de bank naar mij toe waardoor je rokje opstroopt. Ik kan je zwarte kousen volgen tot aan de bovenkant van je benen waar ze overgaan in een kanten band. Je dij tussen de kanten band en je onderbroekje is onbedekt. Het slipje, zwart met kant, doorzichtig gewoven, volgt je contouren. Hoewel het een fractie van een seconden was, staat het beeld op mijn netvlies gebrand. Ook de conducteur had vrij zicht en kijkt mij intens gelukkig aan. Er ontwikkeld zich nu een lichte aansterking in mijn broek. “O nee, niet nu. Wat een heerlijk ontspannen situatie is dit weer denk ik cynisch. Ik haal diep adem en probeer mijn lichaam onder controle te krijgen. “Kom, we gaan!” klink ik onbedoeld nors.
Hoewel ik een lastige start had, is de meeting uiteindelijk goed verlopen. We zijn weer in de trein op de weg terug. In het sanitaire gedeelte van de restauratie wagen hebben wij ons beiden kunnen opfrissen voor de komende uren. Duidelijk vermoeid zitten we stil tegen over elkaar in onze coupé. Jij gaat volledig op in je telefoon en ik zit in gedachten in het niets te staren. Deze keer zijn we niet alleen. Twee nette oudere heren delen de coupe met ons. Het duurt niet lang en mijn gedachtes gaan terug naar de heenreis. Zou dat knoopje nog los zitten? Bij de vergadering had ik nog 1 keer durven kijken maar toen leek het dicht te zitten. Ik zoek een mogelijkheid, een excuus, om je bovenlichaam te inspecteren. Ik zie je in gedachte naar je telefoon staren. Alleen je duim beweegt heen en weer. Je hebt geen enkele notie van je omgeving. Ik kijk je aan maar je reageert niet. Het is veilig. Ik laat mijn ogen voorzichtig naar je bloesje afzakken en ik speur naar je losse knoopje. Ik hou je goed in de gaten zodat je me niet kan betrappen. Ik kan het losse knoopje niet vinden. Aangezien jij geen enkele blokkade opwerpt groeit mijn moed. Ik probeer nu een beeld te krijgen hoe groot je borsten zijn en welke vorm ze hebben. Mijn fantasie slaat op hol als ik denk een groeiende tepel te zien door je bloesje. Je bent nog steeds volledig gefocust op je telefoon. Met mijn nieuwverworven moed laat ik mijn blik dalen tot aan je knieën. Je rok komt tot aan je knieën en ik probeer te zien hoever ik onder je rok naar binnen kan kijken. Je benen verdwijnen in de mysterieuze duistere ruimte onder je rok. Nonchalant probeer ik een beetje onderuit te zakken voor een betere ‘line of sight’, maar ik krijg geen zicht op iets. Zie ik je nu beweging bij je benen? Zat je net nog met je knieën bijna tegen elkaar, nu zit je toch al wat wijder. Ik kijk je aan om je intentie beantwoord te krijgen maar je kijkt niet op van je telefoon. Ik zie nu echt dat je heel langzaam je benen spreidt, langzaam maar steeds verder. De onschuld verdwijnt nu langzaam uit het beeld. Ik kan me niet meer bewegen, mijn ogen er niet vanaf houden. Mijn slapen bonken. Een onbekende kracht dwingt mij ernaar te kijken. Geen verweer. Ik staar recht in je naakte kruis.
Als de mannen opstaan om uit te stappen sluit je snel je benen. Ik moet het even op me laten inwerken wat ik precies zag. Ik kijk op en je kijkt me strak in de ogen aan. Maar voordat ik mij goed en wel realiseer dat jij geen slipje aan had, groet je de twee mannen als zij de coupe verlaten. Zodra de deur achter hen dichtvalt kijk je me brutaal aan en zeg je: “Zullen we bij jou thuis nog wat eten? Ik blijf ook slapen.”