Samen onderweg naar een nieuwe eerste keer
De rijk verlichte snelweg achter ons gelaten bevinden wij ons nu in een donkere wereld. Over schaars verlichte dijkjes nauwelijks breed genoeg voor twee auto’s rijden wij verwachtingsvol ons avontuur tegemoet. De handen klam en met het hart in de keel proberen wij de juiste route te vinden. Rechts of links bij iedere einde van een weg. Vanaf elf uur ’s-avonds komt er wat reuring was ons verteld. Dan maak je zeker wat mee hoor werd ons verzekerd. Nu rijden we hier tussen de weilanden door op weg naar onze bestemming. Op zoek naar die plek waar wij al zoveel over gehoord hebben. Wij zijn duidelijk niet de enige die speuren. Ook anderen rijden, net als wij, kris kras door het gebied. Dit moeten mensen zijn die ook dit avontuur zoeken. Waarom zou je anders hier zijn in dit recreatiegebied op dit tijdstip.
In het donker zoeken naar iets wat verscholen is, het lijkt een haast onmogelijke opgave. Gelukkig hebben wij aanwijzingen gekregen van iemand met wie wij een bijzonder gesprek hebben gehad. Chatterlin heeft ons vertelt over wat zij hier heeft meegemaakt. Door haar zijn wij geïnspireerd geraakt eens een kijkje te gaan nemen en dankzij haar aanwijzingen rijden wij nu op een bos af waar binnen alles zich zou moeten afspelen. Een smal pad aan de zijkant van het bos blijkt de toegang te zijn tot deze vrijplaats. Aan het einde van deze zwarte tunnel ontvouwt zich een amber gekleurde wereld welke volledig onttrokken was aan het zicht. Bij het oprijden van deze binnenplaats bekruipt ons het gevoel alsof wij een arena betreden.“wauw” hoor ik je hard op denken. “Waar komen al die mensen ineens vandaan?”
Ik moet lachen om je opmerking maar begrijp dat de opgelopen spanning de grondslag is voor je woordkeuze. Ik parkeer onze auto snel op een donker plekje zodat we niet opvallen maar wel goed zicht hebben op het gehele terrein. Ik krijg een enorme drang om nonchalant te zijn en voel de behoefte om te normaliseren. De anonimiteit die de auto op dit moment biedt ervaar ik als noodzakelijk om überhaupt nog te kunnen ademhalen. Mijn hand trilt oncontroleerbaar bij het uitzetten van de motor. Als de motor verstomd turen wij samen over de parkeerplaats op zoek naar iets wat we kunnen herkennen uit de verhalen van Chatterlin. Er rijden geregeld auto’s de parkeer plaats op en af. Zo nu en dan parkeert er iemand en stapt uit. Sommigen zoeken contact met elkaar en vormen kleine clusters anderen blijven op zichzelf en slenteren wat rond. Ze wachten allemaal op iets maar berusten nu in de afwezigheid ervan, zoals zo vaak.
“Zie je die, daar, die met de korte broek. Heeft hij nou zijn piemel uit zijn broek hangen? O kijk die, met die leren jas, die is gespierd.” O kijk die horen bij elkaar.” Een groepje mannen samengeschoold staan met hun rug naar ons toe in een klein kringetje. Soms kijkt er een om en richt zijn blik naar ons. Er volgt geen reactie of actie. Alsof ze kijken of het al zover is. Een voor een bespreken wij alle mannen die aan ons voorbij trekken. Nu we meer gewend zijn aan onze eigen aanwezigheid neemt de spanning wat af en krijg ik weer overzicht. Nu we alle mannen besproken hebben tuur ik verder over de parkeerplaats maar zie geen andere mannen meer lopen of staan. “We hebben ze allemaal gehad” zeg ik verbaast. Dan dringt het tot mij door wat er is gebeurd. Het was volledig aan ons voorbij gegaan dat wij geleidelijk het middelpunt van parkeerplaats zijn geworden. Er heeft zich een grote cirkel om onze auto heen gevormd. Vanuit alle uithoeken van de parkeerplaats zijn de mannen langzaam onze richting op gekomen. Op gepaste afstand houden zij hun typische afwachtende houding aan. Behoeftig maar afwachtend. Ze praten nog wat met elkaar in afwachting van het begin van de voorstelling. Het erotiserende vermogen van al dit potentieel laat jou niet koud. “Ja lieverd, ze komen allemaal voor jou hierna toe” doe ik er nog een schepje boven op. Ik draai mijn blik naar je toe en zie nog net je hand in je inmiddels losgemaakte broek verdwijnen.
“Ben je er klaar voor?” Vraag ik je terwijl ik mijn hand als een start pistool boven mijn hoofd houd, mijn vinger dreigend voor het schakelaartje van de interieurverlichting. Je antwoord verraadt dat je beroering al ruim gevorderd is en de weg naar je eerste orgasme is ingezet. De vraag op zichzelf is al reden tot tempo verhoging van je vinger cadans. “Ja ja! Doe aan! Doe aan!” kan je bijna piepend nog net uitbrengen.
“Oké. Daar gaan we” Ik druk op het knopje en de interieurverlichting knipt aan. Een flauwe gloed verlicht nu de binnenkant van onze auto en in effect zetten we jou daarmee in de schijnwerpers. Buiten word je als eerste opgemerkt door de man met de leren jas. Hij heeft zijn slenter-kompas op koers naar onze auto gezet en loopt recht op ons af. “Daar! Daar komt er een aan” roep je opgewonden. De beste kerel trekt onze volledige aandacht vanwege zijn vastberaden tred waarmee hij zich richting onze auto begeeft. Zijn wandeling geeft zelfvertrouwen aan andere slenterende solitairen. Zij haken aan zodra hij hen passeert. De groep groeit uit tot een posse van een man of tien. Ik hoor je kreunen en door de stof van je broek heen kan ik waarnemen dat het je op wind. Ze houden echter halt tot op een 10 meter van onze auto. Ze staan daar en wachten stoïcijns. Terwijl jij druk masturberend naast mij ligt vragen wij ons af waarom zij ons niet verder naderen. We hebben geen idee waarom. We kijken elkaar aan en vragen ons af waarom deze onderbreking? Ik schrik dan ook geweldig wanneer ik over jouw schouder een schaduw zie vallen. Een man is van achteren de auto, uit een donkere schaduw genaderd en staat nu uit het niets ineens naast je. Het is de man met korte broek waarvan we al hadden geconcludeerd dat hij met zijn piemel uit zijn broek rond liep. Hij staat nu aan jouw raam met zijn penis in zijn hand en streelt de bovenkant liefkozend met zijn duim. Hij kijkt over jouw schouder heen naar binnen. Het schrikt jou niet af. In tegendeel. Je trekt je broek wat verder omlaag om ruimte te creëren en trekt de voorkant van je slipje schuin omhoog. Hij heeft nu vrij zicht op hoe jouw vingers tussen schaamlippen verdwijnen. Het werkt. De man begint nu te masturberen. O mijn god daar komen ze” hoor ik je met hese stem enigszins in paniek roepen. Ik kijk naar voren en zie de posse dichterbij komen. Deze troep oranje zombies die in onze richting slenteren doen aan foute horrorfilms denken. Het is een bizarre aanblik met jou naast mij jezelf aan het vingeren.
Het duurt niet lang en de mannen zijn onze auto genaderd. De blikken staan naar binnen gericht op jouw prachtige uitgelichte nog grotendeels verstopte lichaam. Onderuit gezakt in je stoel kijk je uitdagend in de ogen van een ieder die naar binnen tuurt. Je trekt het slipje nu nog strakker naar beneden over je broek heen zodat iedereen goed kan zien waarmee jij bezig bent. Er ligt inmiddels iemand op de motorkap om het beeld te kunnen vangen. Het licht van buiten is niet meer waar te nemen. Onze auto wordt belaagd door oranje zombies. Allen masturberen.
Het geklop op het raam wordt gedecideerd door jou beantwoord met een kreunend verzoek “Raam! Open!”. Er is geen greintje twijfel bij je waar te nemen. Het raam zakt langzaam omlaag en het geluid van buiten dringt de auto binnen. Voornamelijk achtergrond geluiden van de snelweg verderop. Er niet wordt gesproken. De rukkende man, schijnbaar de oudste, reikt met zijn enorme hand naar binnen. Heel even houdt hij in en als je oogcontact met hem maakt waarom hij niet verder gaat, laat hij zijn hand langzaam rusten op je blouse. Als hij de contouren van je borsten in zijn handen voelt begint hij zachtjes te kneden. Zijn wijsvinger en duim zoeken je tepels. Je blaast van opwinding, kronkelt in je stoel terwijl je kijkt naar de vorderingen die zijn hand maakt. Hij knoopt je blouse open en wipt je borsten eruit. Geen BH was een goede inschatting. Hij begint fanatiek je borsten te kneden. Hij kan zich nauwelijks bedwingen en knijpt harder en harder gelijk aan zijn masturbatie tempo. Je neemt het in als stimulans en komt dichter en dichter in de buurt van je orgasme. Ik zie een zweet druppeltje bij je slapen omlaag vallen.
Ik zie een tweede arm de auto in komen. Hij gaat rechtstreeks naar je kruis. Zijn hand treft doel en verdringt jouw eigen vingers. Je laat het toe. Je haalt je hand weg en benut de taakvrije hand om je broek verder uit te doen. Het laatste stukje met de hielen over de sokken Nu het kan, kantel je jouw bekken iets waardoor jouw benen iets openvallen. Voor deze hand een uitnodiging om de ontstane ruimte te gebruiken. Hoewel er niet gesproken is, wordt dit als toestemming aanvaard en dringt hij met zijn vingers bij jou naar binnen. Duidelijk niet gewend aan een vrouwenlichaam gaat het onwennig grof. Je kijkt me aan als hij bij je naar binnen dringt. Ik zie je lichaam trillen en je ogen half dicht gaan. Er is geen enkel verweer. Langzaam verwatert je blik naar mij en krijgt de rechter zijde weer jouw focus.
Een derde arm reikt naar binnen op zoek naar een vacante erogene zone. Bij je borsten is het druk en wordt het niet getolereerd. De borstenhouder is dicht bij zijn orgasme. De derde man daalt af richting je kruis. Daar lossen de vingers het met elkaar op door nu gezamenlijk de stimulatie te bestieren. Twee vingers van twee mannen naar binnen geven jou opnieuw een nieuwe heftige impuls.
Jouw borsten worden stevig gemasseerd door de borstenhouder. Je hebt zicht op het moment dat hij klaar komt en zijn lading tegen het achterportier schiet. Hij heeft je borst vast in zijn klauw op het moment dat hij klaar komt. Hij laat pas los als hij zijn laatste stroompje de wereld in geschoten heeft. De twee mannen die jou vingeren hebben gevoeld wat dit met je deed en vingeren je alsof hun leven er vanaf hangt. Je voegt je eigen vingers toe en het soppende geluid overstemt zelfs de kreunende klaarkomende borstenman. Je bekken staat gespannen omhoog met je rug in een hoepeltje. Hoger en hoger. De vingermannen houden het tempo constant. Dan stop je met adem halen en na een seconden of tien doorbreekt je de stilte met een ijzige schreeuw die tot ver over de parkeerplaats hoorbaar zal zijn. Je ligt te schokken en te stampen met je lichaam. Na het derde naschokje moet je de handen wegduwen om de stimulatie te stoppen. Ze hebben geen idee. De man laat je borst los en bergt zijn geval op. Hij draait zich om en loopt zonder wat te zeggen weg. Het omhoog trekken van je broek is het signaal voor de anderen dat het voorbij is. Sommige bergen hun apparaat op anderen lopen er zo mee weg. Er wordt niet gesproken. Wel zie je teleurstelling op hen die nog niet zo ver waren of meer participatie zochten. Misschien een volgende keer. We rijden weg en zitten enigszins verdooft naast elkaar op de rit naar huis. Het beste voor ons samen moet nog komen.