Het vooruitzicht van een avond lang interesse veinzen is niet iets waar ik naar uit kijk. De ruzie die wij krijgen tijdens het omkleden blijkt dan ook onvermijdelijk. Mokkend rijden we richting het huis van jouw baas. Door de week eet Olivier regelmatig een hapje met ons mee. Vreselijke avonden. Vreselijke man. Jullie hebben het alleen maar over jullie werk. Het toneel stukje waar jullie doen alsof jullie alles aan mij vertellen ervaar ik als zeer denigrerend en duwt fors tegen mijn irritatiegrens aan. Ik ben dan ook vaak heel blij als jullie na het eten weer verdwijnen naar kantoor of een beurs. Wanneer jullie geen intentie tonen weg te gaan is mijn escape vaak een drukke dag voor de boeg hebben en vroeg naar bed gaan. Wanneer ik de kamer verlaat wordt het nauwelijks door jullie opgemerkt.

Lisette doet open en verwelkomt ons met een enthousiaste omhelzing. “Dag lieve mensen. Kom binnen. Olivier komt er zo aan” excuseert zij de afwezigheid van haar man bij het ontvangst. Nauwelijks twee passen binnen echter komt Olivier de gang op gestormd, pakt jou bij de schouders en sleept je mee richting de voordeur. “Ik steel haar heel even van je, Tobias. We zijn zo terug.” Jij en Olivier stappen in zijn auto en rijden weg. De irritatie van eerder, waarvan ik dacht dat het beter was deze bij de voordeur achter te laten, is weer helemaal terug. Ik ben nu hier, waar ik niet wil zijn en jij bent god weet waar terwijl jij perse hier wilde zijn. “Enig idee waar zij naar toe gaan?” vraag ik aan Lisette. Mijn toon verbergt mijn afkeur van deze situatie niet. “Ja wat denk je?” snauwt Lisette geïrriteerd terug.

Met een glas rode wijn in onze handen sta ik te luisteren naar Lisette. Ze begon met een aantal slokken in stilte maar daarna brandt ze los. “Het is zeker een jaar geleden begonnen.” Ze steekt snel een sigaret op en blaast de rook venijnig omhoog. “Klootzak!” knauwt ze in zichzelf er nog achteraan. “Een jaar geleden begon het, zo ongeveer. Misschien wat later of eerder. Dat kan ook, ik weet het niet precies meer. Steeds later thuis komen. Overwerk. Vergadering uitgelopen. Vaak kwam hij helemaal niet meer thuis eten dan belde hij gewoon af als het eten al op tafel stond. Etentje met een klant. Klant de stad laten zien. Hij ging nooit naar de buitenlandse filialen. Sinds een jaar is hij daar wekelijks. Congressen, cursussen en in het weekend ook. Een jaar geleden kwam dat maar sporadisch voor, ik kan het bijna niet meer bijhouden zoveel. En dan al die berichtjes ‘s-nachts.” 

Lisette raast maar door. Een waterval aan bewijzen strooit ze over mij uit. Ik weet dat het nu ongepast is maar ik vind het prettig te horen wat voor een klootzak Olivier is. Ik vind het spijtig dat het Lisette treft. Ze lijkt oprecht aardig. Zijn eigen vrouw, wat een eikel. Ik toon mijn medeleven gezicht en laat haar weten dat ik begaan ben met haar lot. Dat ze dit echt niet verdient. Lisette kijkt me aan en verzacht. Ik krijg troostende woorden van haar terug. Dat het voor mij ook heel moeilijk moet zijn. Ik word ongemakkelijk van deze woorden. Ik krijg een onbestemd gevoel en realiseer mij dat ik zojuist onderdeel ben geworden van het chagrijn van Lisette. In het begin verzet ik mij tegen de gedachten, zoals ik dat altijd heb gedaan het afgelopen jaar. Lisette oreert verder en langzaam maar zeker verlies ik nu toch het rots vaste vertrouwen dat er niets is gebeurd tussen jou en Olivier. Haar antwoord op mijn laatste vraag hoe zij het zo zeker weet breekt al mijn verzet.

“Ik was een dag eerder dan gepland teruggekomen van een congres. Bij thuiskomst hoorde ik gestommel van boven komen. Ik heb een paar keer geroepen maar kreeg geen reactie. Met een pook in mijn handen ben ik naar boven geslopen. In de slaapkamer trof ik ze aan. Ze waren bezig. Die griet van jou zat boven op die vent van mij te wippen. En maar gillen Oh Olivier, wat lekker, oh Oliver wat heerlijk! Boven op mijn echtgenoot he! “ De opgelopen boosheid produceert een godslasterlijke vloek bij mij. Lisette slaat een troostende arm om mij heen. ”Ik weet het jongen. Het maakt mij ook zo boos. Gewoon onder onze neuzen he. We staan erbij en kijken erna. Wist je het niet?” Klinkt het bijna cynisch uit Lisette haar mond. We voelen ons allebei verdrietig en boos. Erg boos. Het bedrog raakt ons beiden. “Alsof we gek zijn!” Briest Lisette inmiddels. Ik sla ook mijn armen om Lisette heen en heel even vinden we troost bij elkaar. “Konden we maar op de een of andere manier wraak nemen.” verzucht ze in mijn oor. “Ja kon dat maar” hoor ik mijzelf nog obligaat reageren.

“Waar is die slaapkamer waar jij ze hebt betrapt?” fluister ik in haar oor. Bijna gelijktijdig verlaat zij de omhelzing en grijpt Lisette mijn hand. Ze sleurt mij zonder iets te zeggen achter zich aan de trap op, de gang over en in de slaapkamer aangekomen is er bij ons geen enkele twijfel wat wij nu gaan doen. “Jij wilt wraak? Hier komt de wraak!” Ik pak Lisette beet en gooi haar achterover op het bed. Het matras deinst haar terug en onderwijl gris ik haar onderbroek onder haar jurk vandaan en scheur deze bruut van haar kont af. Haar bloes schuur ik open en hoor de knopjes over het parket stuiteren. Verbaal moedigt Lisette mij aan haar te nemen, haar te straffen voor de fouten van haar man. De woede in ons beiden maakt het bizar. We slaan elkaar in het gezicht, vaak net te hard. We trekken aan elkaars haren om orale stimulatie af te dwingen. Lisette bijt mijn lip tot bloedens bij het zoenen. Mijn tanden doen pijn in hun wortels, zo vaak hebben wij elkaar geraakt. Ik gebruik mijn handen om bij haar binnen te dringen met zoveel als mogelijk vingers en wanneer wij daadwerkelijk seks hebben rammen wij als idioten tegen elkaar aan. “Ja toe maar Tobias, gebruik de vrouw van Olivier maar. Straf haar voor wat hij doet met je vrouw!” murmelt Lisette in mijn oor. Haar stem slaat telkens over wanneer ik haar diep en hard penetreer. De woede is een sterk afrodisiacum en ik voel mij steeds meer uitgedaagd harder te werken in dit chaotische avontuur. Ik grijp haar bij de keel en druk hem langzaam dicht terwijl ik steeds harder bij haar binnendring. Ik draai haar om en zet haar op handen en knieën. Na een race naar het einde klinkt een luide oerkreet waarna een sterfscène van topniveau volgt. Uitgeblust stort ik naast Lisette op het bed. Mijn donatie verlaat langzaam haar lichaam. Shit, helemaal vergeten. Een misplaatst gevoel van trots maakt zich nu van mij meester. Deze overwinning smaakt goed en een smalende lach vormt zich op mijn gezicht.

Gefatsoeneerd hebben we plaats genomen in de woonkamer. We zijn in afwachting van jullie terugkomst. Lisette en ik praten ontspannen over van alles en nog wat. Het gevoel dat we wat recht hebben gezet brengt een enorme opluchting met zich mee. Af en toe kijken we elkaar aan moeten we lachen. Nu hebben wij ook iets samen, een geheim. We horen jullie auto het pad oprijden. “He Lisette, dit gaan we vaker doen” roep ik haar nog na. “Oké” bevestigt ze met een mondaine glimlach. Ik check een laatste keer mijn kleding op ongewenste vlekken en ontbrekende knopen. Ik check ook Lisette op zichtbare gevolgen. Ik ben furieus maar ik heb de score al vereffend. Ik voel me goed. Zodra jullie binnenkomen kom je op me af gestormd. “O Tobias. Ik heb net een promotie gekregen van Olivier. Ik krijg de leiding over de verkoop afdeling op het hoofdkantoor. Ik heb net al achter mijn nieuwe bureau gezeten in mijn kantoor. Kennis gemaakt met mijn nieuwe collega’s. Ik heb ook een auto van de zaak gekregen.” Tussen jouw vingers bungelt een sleutelbosje van een bekend Duits automerk. Ik sla snel mijn armen om je heen en trek je naar mij toe om mijn gezicht te verbergen. Ik vertel je dat het verdiend is en dat ik trots op je ben. Over je schouder zoek ik oogcontact met Lisette maar die zie ik liefdevol met Olivier een glas wijn inschenken. Van de boze gepijnigde Lisette is geen spoor meer van te bekennen. Gedurende het diner is ze is liefdevol en zorgzaam naar Olivier en jou toe. Naar mij toe beperkt zij het contact tot het minimum. Ik maak helemaal niets mee van deze avond. Mijn hersens kraken en proberen in te schatten wat er is gebeurd. Bij het afscheid aan het einde van de avond is Lisette uiterst gereserveerd en bereik ik haar niet voor een door mij zo verlangde 1 op 1 moment. Ik wilde van haar duiding en nu moet ik zonder terug naar huis. Jij zit naast mij en raakt niet uitgepraat over je nieuwe uitdaging. Ik moet je dit ooit gaan vertellen. Ik word al misselijk bij de gedachte. Ben ik er nu ingetuind?

Er gaan maanden voorbij. Je nieuwe baan vergt veel van je. Je maakt lange dagen en bent vaak laat thuis, Je bent ook vaak op reis en komt dan helemaal niet thuis. Met zo veel tijd voor mijzelf denk ik steeds vaker terug aan mijn uitglijder met Lisette. Wanneer jij avonden achtereen werkend op kantoor doorbrengt is mijn spijt het grootst. Je werkt keihard om een significante bijdrage te leveren aan de kwaliteit van ons leven. Hoe kon ik zo stom zijn mij zo door Lisette te laten misleiden. Hoe kom ik zo stom zijn anders over je te denken. Ik ben nog overdag teruggegaan naar het huis van Lisette maar zij stond mij niet te woord. Ook haar telefoon nam ze niet op. Ik heb vervolgens haar de huid vol gescholden in het voicemailbericht. Al vele avonden probeer ik het gesprek te starten maar thuis ben je vaak te moe of zakt de moed mij op het laatste moment in de schoenen.

Vandaag is het anders. Ik sta nu buiten voor jouw kantoor voor een nieuwe poging. Mijn hart klopt in mijn keel. Dit wordt het moeilijkste gesprek uit mijn leven en ik heb een gerede kans je te verliezen. Maar het moet. Ik trek het niet langer. Met de lift naar boven. Je kantoor is makkelijk te vinden. Daar waar het licht brand. Uit de lift rechtsaf en aan het einde van de gang staat de deur van jouw kantoor op een kier. Een smalle lichtbundel bereikt de gang. Ik loop er op af. Ik herken je stem. Je zit aan de telefoon. De zenuwen gieren door mijn keel. Ik sluip zachtjes door de gang om nog niet ontdekt te worden. Ik wil mijzelf nog niet aankondigen. Ik wil tot op het laatste moment nog kunnen vluchten.
Ik kom dichterbij en kan het telefoon gesprek nu volgen. In eerste instantie denk ik nog dat ik het verkeerd heb begrepen maar mijn verbazing blijkt terecht wanneer ik echt kan vast stellen dat het telefoontje seksueel getint is. “Wat doe je nou?” vraag ik mij verdwaast af. Ik weet niet goed hoe ik dit moet beoordelen. Is dit vreemd gaan? Is dit zo erg als echt vreemd gaan? Ik vind dirty talk erg opwindend maar wel met mij. Wat me echt steekt is dat ze explicieter is dan ze ooit bij mij is geweest. Ik hoor aan haar stem dat ze er opgewonden raakt. Ze kreunt hijgt en zucht. Mijn cognitief vermogen creëert er resoluut masturbatie beelden bij. Waarom doe je dat nooit met mij?

Vol ongeloof sta ik met mijn rug tegen de muur gepind en hou mij doodstil. Een donkere mannen stem komt er uit de kamer. Ze is niet alleen! Het is Olivier! Ik word misselijk en week bij de knieën wanneer ik de omgevingsgeluiden nu beter identificeer. Het zijn echte seks geluiden. Jij hebt seks met Olivier? Jij gaat vreemd. De kletsende geluiden van het huid op huid contant vullen de ruimte en lijken het te onderschrijven. Ik wil nu zo snel als mogelijk hier weg. Ik wil het niet horen. Ik wil het niet zien. Juist wanneer ik voldoende moed heb verzameld om stil weg te sluipen hoor ik hoor nóg een stem. Het is Lisette. Ook Lisette is in de kamer. Een soort van opluchting maakt zich nu van mij meester. Met Lisette daar aanwezig kan ze niet vreemd gaan. Maar hoe zit dat dan met die seks geluiden. Ik raak nu in verwarring over de situatie. Heb ik het deze keer weer niet goed gezien? Ik raak nu toch uitgedaagd om toch een blik te werpen op de situatie. Ik moet nu toch gaan kijken wat er zich precies afspeelt in jouw kantoor.

Ik zit weer in de auto en moet nog even verwerken. Het wordt licht in mijn hoofd wanneer terugdenk aan de beelden die nu door mijn hoofd gieren. Ik zie jou naakt voorover over het bureau gevouwen liggen. Achter je staat Olivier die met zijn handen om je middel zich met krachtige slagen bij jou naar binnen te stoten. Naast jou ligt Lisette in precies de zelfde houding over het bureau gevouwen. Olivier wisselt regelmatig. Jullie drieën kijken onophoudelijk naar beelden die op een grote TV tegenover jullie worden afgespeeld. Het zijn opnames van het moment dat ik met Lisette had gehad bij haar thuis. Het is gefilmd. Ik zie mijzelf muur groot met een woest gezicht Lisette te grazen nemen. Lisette kijkt daarbij recht in de camera. Zij heeft een triomfantelijke grimas op haar gezicht die alleen even verdwijnt wanneer mijn stoten hun eindpunt bereiken. Wanneer Olivier jou weer penetreert hoor ik je tegen hem zeggen: “Neuk me. Neem mij. Straf mij maar voor wat Tobias heeft gedaan met Lisette!”