Ik word wakker van de zon op mijn gezicht. Ik richt mij op en volg het licht naar het punt waar het de kamer binnendringt. Daar zie ik je, tussen de gordijnen door, naar buiten staan kijken. Zonder je om te draaien begroet je me met hai. Ik hai terug. “Het is markt vandaag. Ze zijn alles aan het opbouwen. Ik ga even douchen.” Nadat je de deur van de badkamer achter je dicht hebt getrokken, roep je: “Volgens mij heeft roomservice net het ontbijt voor de deur gezet.”
Ik open de gordijnen en zet de deuren van het frans balkon open. Blauwe lucht en een heerlijk ochtend briesje terwijl de zon al warm aanvoelt op mijn huid. Zo hoort zomer te zijn. Ik rijd het tafeltje met ontbijt naar de openslaande deuren zodat we in het zonnetje kunnen ontbijten. Ik neem plaats aan het ontbijt en lees wat kranten koppen. Lekkere koffie.
Vanuit de badkamer verschijn je in mijn witte overhemd. Het is veel te groot en daardoor nonchalant. De geur van mijn aftershave draag je bij je. Je gaat zitten en bekijkt het ontbijt. Je vindt uit wat de theepot is en schenkt jezelf een kopje thee in. Boven je bord ligt een klein envelopje. “Voor mij?” vraag je verrast. Ik knik bevestigend en vraag je even te wachten met openen.
“Voordat je het openmaakt, er is iets wat je moet weten.” Je kijkt me verbaasd aan. De serieuze toon had je niet verwacht en je weet ook nog niet helemaal zeker of het echt of gespeeld is. “Oké, ik luister.” luid je verzoek tot uitleg. Terwijl ik het envelopje tussen ons in omhoog hou, begin ik met uitleggen. “In dit envelopje zit een kaartje met daarop een woord geschreven. Als je besluit dit envelopje open te maken, begint het spel. Wat op het kaartje staat geschreven is jouw stopwoord. Als je dit uitspreekt stopt het spel direct. Het is het enige woord dat ik niet mag negeren. Verder zijn er geen restricties. Als we in spelmodus zijn moet je alle opdrachten uitvoeren. Het is aan mij om ervoor te zorgen dat je het stopwoord niet zal gebruiken en toch je taken zal uitvoeren.”
Je gaat achterover zitten en kijkt mij stoïcijns aan. In plaats van het envelopje aan te pakken begin je met jam op een cracker te smeren. Het schurende geluid beheerst even de gehele ruimte. In de stilte die volgt wil je wat zeggen maar je neemt toch eerst een hap. Cracker krakende kauw geluiden vullen de suite. Je neemt duidelijk even de tijd om hierover na te denken. Mijn arm krijgt wat lichte tintelingen van de gefixeerde positie. Als je het laatste hoekje van de cracker in je mond stopt pak je gedecideerd het envelopje af. Met je duim flip je de enveloppe open en trek je het kaartje er half uit. Terwijl je jouw mond leeg eet lees je wat er op het kaartje staat. Je duwt het kaartje terug het envelopje in en achteloos gooi je het terug op tafel. “Oké, wat nu?” vraag je me terwijl je een nieuwe cracker begint te smeren. Ik stond klaar met argumentatie maar dit had ik niet verwacht. Al mijn pogingen om te controleren of de impact van dit commitment was overzien worden ontvangen met het hoongeluid ‘duhuh!’. En wanneer al mijn pogingen op niets uitlopen, realiseer ik mij hoeveel vertrouwen jij mij geeft. Dan pas. Ik moet jou nu dus vertrouwen dat het goed is en ik moet mijzelf vertrouwen dat ik dit kan. Buiten is het een heerlijke zomerse dag. De zon heeft de kamer al behoorlijk opgewarmd en het heerlijke briesje maakt het verblijf hier bijzonder aangenaam. Ik kan niet wachten om te beginnen. Ik vind dit bijzonder spannend.
“Ik wil dat jij je haren gaat drogen in de zon. Ik wil dat je dat doet tussen de openslaande deuren.” Je staat op van tafel en neemt plaats tussen de openslaande deuren. Je gaat op het deurkozijn zitten en zet je klem met je voeten en je rug. Je knieën opgetrokken. Je kijkt me niet aan. Je maakt al geen oogcontact meer sinds je het stopwoord hebt gelezen. Het overhemd valt terug tot in je schoot. Met behulp van je handdoek wrijf je je haren droog die langs je lichaam hangen. Doordat het gietijzeren hekwerk tot aan de vloer loopt, kun je alles goed zien beneden. Als je haar voldoende gedroogd is laat je jouw hoofd naar achteren vallen en steunen tegen het kozijn. Je sluit je ogen. De zon maakt een prachtig plaatje van je rust moment.
“Zoek oogcontact met iemand.” luidt mijn opdracht. Je doet je ogen open en je moet even wennen aan het licht. Je kijkt naar alle mensen die zich beneden op de markt bevinden en hier passeren. Iemand moet net omhoogkijken om zijn blik te vangen. Ik zie dat je verbaasd bent over hoelang het duurt voordat iemand je waarneemt. Aan de overkant worden de openslaande deuren van de koffiebar geopend door de barista van dienst. Routinematig kijkt hij even omhoog om het weer te inspecteren. Zijn omzet is tenslotte afhankelijk van het weer. Zijn blik vangt de jouw blik. Hij lacht, hij zwaait en vertrekt weer naar binnen. Hij heeft nog een laatste komische comeback om er zeker van te zijn dat je nog naar hem kijkt. Hij zwaait nogmaals. Je neemt weer je rust positie in en geniet van de zon in je gezicht.
“Maak de knoopjes van het overhemd los.” zeg ik zo dwingend mogelijk. Vrijwel direct beweegt je hand zich langzaam naar het bovenste knoopje toe. Langzaam schuif je jouw duim en wijsvinger tussen de voorpanden van het overhemd en één voor één maak je de knoopjes van boven naar beneden los. Bij ieder knoopje wat los komt worden de panden vrijer in de beweging. Het overhemd is maten te groot en reageert op het ochtend briesje. Er zijn wel mensen die je hebben zien zitten maar niemand heeft gezien waar je mee bezig was. Jij lette überhaupt nergens op, je had je ogen dicht.
“Laat het overhemd van je schouders vallen zodat je bovenlichaam bloot is. Hou dit vol zolang je durft.” Je denkt heel even na en zet je zonnebril op. Als een havik zit je in het deurkozijn en houd je beneden alles in de gaten. Op de markt bewegen de twee tegenovergestelde stromen zich onder je door. Het is flink drukker geworden. Je handen bewegen traag naar het overhemd toe om geen aandacht te trekken. Je laat het overhemd langzaam van je schouders vallen maar houd het aan de voorkant nog bij elkaar. Je kijkt naar beneden en kiest weloverwogen een moment waarop je begint met het openen van het overhemd. Daar zit je. In de zon met een volledig ontbloot boven lijf. Ik zie dat je tepels groeien waarschijnlijk doordat het ochtendbriesje nu vrij spel heeft. Een paar keer zie ik je schokjes maken, bijna betrapt momentjes, totdat je inderdaad bijna betrapt wordt door de barista van de overkant. Snel sluit je de panden van het overhemd en zwaai je met alleen je vingers naar de beste man. Met zijn wijsvinger heen en weer langs zijn slaap. ‘Stout meisje’ meen je hem te zien zeggen. Je kijkt me geladen aan. Als ik me niet vergis, geniet je intens van deze spanning.
Je wilt even van het toneel en wat drinken. Ik stel voor dat we ons ontbijt vervolgen. Ik ben aardig opgewonden geraakt van dit avontuur. Ik had verwacht dat het door het controle spelletje zou komen maar juist het idee dat iemand anders jou misschien naakt gaat zien is wat bij mij de meeste sensatie geeft. Dat had ik vooraf niet zo ingeschat, zeker niet verwacht. Ik hoop dan ook vurig dat het hier niet bij stopt. Ik observeer je om te bepalen of het goed gaat met je. Je lijkt onaangedaan en vol met energie. “Wil je verder?” vraag ik je. Terwijl je opstaat en naar het balkon stapt vraag je naïef: “Verder in voortzetting of verder in grens?”
Je neemt weer plaats in het kozijn van de openslaande deuren. “En nu?” vraag je me enthousiast. “We gaan nu hetzelfde doen als zo-even maar je moet deze keer je ogen gesloten houden. Ik let op voor jou. Als ik ‘open’ zeg doe je het overhemd open en als ik ‘dicht’ zeg sluit je het hemd zo snel als je kan.” Je laat het even op je inwerken, haalt diep adem en geeft aan dat je er klaar voor te bent. Je zit met je knuistjes tegen elkaar net onder je kin, je wacht op mijn commando. Ik zie je lange teugen ademen. “Open” klinkt het scherp uit mijn mond. Je ademt diep in en doet het overhemd open. Je bovenlichaam is nu volledig naakt en voor iedereen zichtbaar, mits ze naar boven kijken. Ik tuur naar beneden om een blik te vangen. Niemand. Het publiek is gepreoccupeerd met de uitgestalde waar. Als ik het te lang vind duren roep ik “Dicht!”. Als door een wesp gestoken trek je het hemd dicht. Je ontlaat van spanning en blaast vol uit. Je ogen wijd open. Direct scan je de markt onder je naar de persoon waarvoor je dicht moest. Maar niemand kijkt omhoog, niemand staart je aan, niemand heeft je gezien. Je moet lachen alsof je iets overwonnen hebt.
Met een krachtig ‘open!’ zie ik je glimlach verdwijnen. Je kijkt me aan en realiseert je dat het nog steeds game-on is. Je sluit je ogen en toont opnieuw je naakte bovenlichaam. In de periode die volgt moet ik een aantal keren ‘dicht’ gebruiken omdat er bijna iemand omhoog leek te kijken. Een paar keer moest ik ‘dicht’ gebruiken omdat er bijna iemand omhoog leek te kijken. Naarmate je vaker jezelf prijs moet geven merk ik dat je steeds makkelijker het overhemd laat zakken. Iedere ‘open’ van mij wordt nu beantwoord met een gedecideerd openen van het overhemd. Het vertrouwen groeit. Je waant je veilig en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Je moet veilig zijn maar je mag je niet veilig voelen. Ik besluit dan ook een nieuwe voorwaarde aan het spel toe te voegen. Terwijl je met bloot boven lichaam en je ogen dicht naast me zit fluister ik in je oor: “Vanaf dit moment roep ik geen ‘dicht’ meer voor de barista aan de overkant.” De opmerking galmt nog een paar keer na in de stilte die ik daarna laat vallen. Ik kan aan je gedrag zien dat je aan het nadenken bent. Ik zie dat je onrustig begint te worden en hoe langer het duurt hoe groter de kans op zicht, ontdekking, schaamte. Ik zie je langzaam maar zeker vol lopen. Je zit nu ook al veel langer dan hiervoor met een naakt boven lichaam op 10 meter afstand van winkelend publiek. Ik zie dat je kippenvel krijgt op je borsten. “Dicht” snauw ik je toe. Je slaat jezelf met je knuisjes op je borst. Als eerste kijk je opzij naar de koffietent. De barista staat met zijn rug naar ons toe af te rekenen met zijn klant. “Heeft hij mij gezien?” vraag je mij. “Heeft hij mij gezien?” Ik zwijg. De barista leidt zijn klanten van het terras en draait zich om naar jou. Hij zwaait en steekt zijn duim omhoog. Thumbs up darling!